47 ára kvenkyns
Hvernig var lífið áður en þú fórst í sporin?
Ég hef alla tíð reynt að gera mitt allra besta og standa mig extra vel í öllu, auðvitað með misjöfnun árangri þó. Ég var alla tíð góður nemandi, þæg og hlýðin dóttir, frændrækin mjög, umhyggjusöm og tilbúin að aðstoða alla. Sjálfstæð um of og dugleg, ósérhlífin og vinnusöm. Svo mjög að ég setti ekki skýr mörk um hvað ég vildi eða gat þolað í samskiptum við fólk. Flækti mér í málefni annarra og tók á mig ábyrgð á alls konar hlutum sem voru alls ekki mín ábyrgð sem endaði oft með mikilli vanlíðan og tilfinningu um að vera ekki nóg – ég var aldrei nóg. Ég var aldrei nógu dugleg, nógu snjöll, nógu sniðug, nógu sterk, nógu fljót, nógu falleg, nógu skemmtileg….. aldrei nóg.
Var fólk að koma upp að mér og segja mér að ég væri ekki að standa mig nógu vel gætuð þið spurt? … nei nei það var ekki svo…. Yfirleitt þvert á móti var mér hrósað fyrir einmitt allt þetta sem ég taldi upp hér að ofan. Þetta voru mínar eigin ranghugmyndir byggðar á upplifun minni á því hvernig fólk sæi mig og ég leitaðist eftir viðurkenningu umhverfisins með skaðlegum hætti fyrir sjálfið mitt. Því einhverra hluta vegna fylgdi skömmin mér eins og skugginn ef mér fannst ég ekki standa mig nógu vel eða mér fannst ég hafa átt að vita betur í einhverjum aðstæðum og samskiptum. Ég grínaðist oft með það hér áður að ég væri með 5 háskólagráður í samviskubiti!… mér finnst það ekkert fyndið í dag, þegar ég skil afleiðingar þess.
Þau skipti sem ég var stolt af sjálfri mér og árangri í einhverju sem vel hafði tekist til – gat ég samt ekki leyft mér að njóta þess og dvalið í stoltinu – mér fannst ég ekki eiga það skilið að gleðjast eða láta á því bera að ég væri stolt. Því þá væri ég montin og hvað myndi nú fólk segja yfir því?
Hvað gerðist til að þess að þú tókst skrefið?
Það var svo fyrir ca. 4 árum síðan að mér fannst ég klessa á vegg. Ég veit að margir á mínum aldri upplifa einhvers konar tímamót, kulnun eða vakningu á þessum árum. Ég var einhvern veginn búin að mála mig út í horn í samskiptum, lofa upp í ermina á mér, vera ekki hreinskilin við sjálfa mig né samferðafólk um verkefnastöðuna mína og hve lítinn frítíma ég ætlaði sjálfri mér. Ég átti mér hvort eð er engin áhugamál og vissi ekki hvað annað ég ætti að gera en að vinna meira, sinna fleiri sjálfboðaliðastörfum eða annað slíkt. Ég hef bæði verið alltof þolgóð og dugleg mjög lengi sem er ekki góð blanda, því með því bað ég sjaldan eða aldrei um aðstoð þó ég væri að drukkna trekk í trekk. Mér fannst oft pínu óeðlilegt og sorglegt að eiga mér engin áhugamál og spurði oft vini og fjölskyldu, hvaða áhugamál gæti verið hentugt fyrir mig. Þau spurðu þá oft á móti, hvað langar þig, hverju hefurðu áhuga á?… það sorlega er að ég hafði ekki hugmynd um það. Svo aftengd var ég orðin eigin löngunum og þrám.
Ég var búin að lesa ýmislegt um meðvirkni og afleiðingar hennar ásamt því að fara á námskeið hjá Lausninni. Ég var búin að átta mig á að meðvirknin var orðinn ríkjandi þáttur í mínu fari sem að hamlaði mér og stuðlaði að mikilli vanlíðan og þar með litaði ástandið líka líðan þeirra sem standa mér næst. Þrátt fyrir að vera búin að kynna mér efnið töluvert og sækja námskeið, þá vissi ég ekki hvernig ég kæmist út úr þessu né skildi ég fyllilega hve djúpar ræturnar voru né hvar – hvenær og hvernig þær mynduðust í mínu tilfelli. Og þegar maður skilur það ekki þá getur maður ekki tekist á við brestina sína og ekki breytt og bætt hegðunarmynstrið sitt.
Hvernig er lífið núna í sporunum/eftir sporin?
Sporavinnan hefur svo sannarlega breytt mínu lífi og er orðin eitt mesta og besta verkfærið sem ég á í verkfærakistunni minni til sjálfseflingar. Ég öðlaðist í fyrsta sinn sanna sjálfsmildi og sjálfsfyrirgefningu eftir fyrsta hringinn. Ég náði loks að sætta mig við að vera fullkomlega ófullkomin manneskja með bæði fullt af göllum en líka fullt af kostum. Ég skil núna miklu betur hvernig, hvar og hvenær ákveðnir þættir í uppvextinum hafa valdið því að ég hef staðnað, tilfinningalega í viðbrögðum mínum við fólki og atburðum, eins og ég sé aftur komin til baka til þess tíma þegar ég var lítil og kunni ekki aðrar leiðir til að takast á við erfiðleika og mótlæti. Með því að ná þessum skilningi í því örugga og kærleiksríka umhverfi sem vinnan í fjölskylduhópnum er þá náði ég loks dýrmætum bata sem ég þakka Guði fyrir og góðu englunum hans sem ég er svo lánsöm að hafa í lífi mínu.
Þvílík blessun!
